DESPEDIDAS
Non tiña tempo nin inteción de vela. O único motivo que me fixo captivo do sofá foi a canseira dun día que xa esmorecía. Semellaba unha historia común e nada "alucinante". Unha narración tan sinxela coma veraz fixo que non me poidese apartar da pantalla. Cando rematou decateime de que aquela película tiña que ser rematadamente boa. Sen efectos, sen sobresaltos, sen artificios e sobrelevando de inicio o peso morto do meu cansazo inicial. Unha historia xaponesa tan íntima coma universal. Unha película anónima merecente de nominaciones. Xa sei que non serve de nada, pero como sei que non lle han chegar, que vaia sendo a primeira a miña.